कस्ता नैतिक चुनौतीहरू छन्?

यसका विचारणीय नैतिक पक्षहरू पनि छन्। हालैको एउटा आलेखमा स्टेफनी कुकोरा विशिष्ठ प्रविधिबीच पनि अद्वितीय नैतिक चुनौती पैदा गर्ने जटिल अन्तरहरू रहेको तर्क गर्छिन्। उदाहरणका निम्ति ईभीई र सीएचओपी दुवै समूहले बनाएको कृत्रिम गर्भाशय र सालमा एउटा नली जोड्नुपर्ने हुन्छ। जन्मनेबित्तिकै नालको रक्तवाहिनी नली बन्द हुने भएकाले शिशुलाई तत्काल आमाबाट झिकेर मशीनमा सार्नुपर्ने हुन्छ। अन्यथा योनिबाट जन्म दिन सक्ने आमाको पनि शल्यक्रिया गराउनुपर्ने हुन्छ।

“त्यति चाँडै शल्यक्रिया गर्दा पूर्णावस्थामा झैँ गर्न सकिँदैन”, कुकोरा भन्छिन्।

“त्यसरी चिर्ने क्रममा गर्भाशयभित्रको मांसपेशीको पत्र पनि चिरिन्छ। त्यसले भविष्यको गर्भधारण कार्यलाई असर पार्न सक्छ। पछि जन्मने शिशुलाई योनिबाटै जन्माउने कि पेट चिरेर निकाल्ने भन्ने प्रश्न उठ्छ।”

योनिबाट जन्म दिने तरिकको तुलनामा यस प्रक्रियामा धेरै जोखिम पनि छ र यसमा पूर्वसहिमतिको सवाल पनि उठ्छ।

“मेरो विचारमा सबैभन्दा ठूलो कुरा भनेको हामी यी विषयमा आमाबुवा बन्दै गरेकाहरूसमक्ष कसरी प्रस्तुत हुन्छौँ भन्ने हो”, उनी भन्छिन्।

“तपाईँ कल्पना गर्नुस्, जसले एकदम खराब अवस्थाको सामना गरिराखेका छन्, जसलाई भर्खरै २२ सातामै नाजुक स्थितिमा शिशु पैदा हुन लागेको विषयमा परामर्श दिइएको छ र ती परीक्षण नभएको भए पनि नयाँ कुराबारे उत्साहित हुन सक्छन्। आमाबुवाहरू आफ्नो सन्तानका निम्ति जे गर्न पनि तयार हुन्छन्।”

अर्को कुरा चाहिँ तत्काल विस्तारित प्रणालीमा स्थानान्तरण गर्दा उक्त शिशुलाई परम्परागत उपचार पद्धतिले कस्तो प्रभाव पार्थ्यो भन्ने जाँच्न सकिँदैन।

“कसलाई विस्तारित प्रणालीमा पठाउने भन्नेबारे गर्भावस्थाकै स्थितिमा विस्तृत जानकारी हुँदैन किनकि शिशु जन्मिइसकेको हुँदैन र उसले कस्तो गरिरहेको छ भन्ने थाहा पनि हुँदैन,” माइकलिस्का भन्छन्।

के यो प्रविधि वरदान बन्न सक्छ?

यसको अर्थ परम्परागत उपचार पद्धतिमा राम्रो सुधार हुन सक्ने शिशुको पनि परीक्षण नभइसकेको नयाँ प्रविधिमार्फत् उपचार गर्न सकिन्छ भन्ने हो। यसमा कम जोखिम छ। माइकलिस्का विस्तारित प्रणाली मृत्यु र रोगको जोखिममा रहेका २२–२३ साताका गर्भावस्थाका शिशुका निम्ति उपयुक्त हुने ठान्दछन्।

यो पद्धतिमा नाइटो नभई घाँटीको नसाबाट रगत झिकिने भएकाले कृत्रिम सालमा शिशुलाई राख्न चिकित्सकहरूले बढी समय प्राप्त गर्दछन्। यसले चिकित्सकहरूलाई शिशुको जन्मपछिको “जोखिमलाई तहअनुरूप व्यवस्थापन गर्न” अवसर दिन्छ ताकि सबैभन्दा बिरामी शिशुलाई यस परीक्षणअन्तर्गतको उपचार शाखामा स्थानान्तरण गर्न सकियोस्। शिशुलाई पहिले परम्परागत तरिकाले उपचार गरेर त्यसमा राम्रो गर्न नसकेको खण्डमा मात्रै कृत्रिम सालमा स्थानान्तरण गर्न पनि सकिन्छ। अन्य दुई प्रविधिको विपरीत आमाले शिशुलाई योनिकै माध्यमबाट जन्म दिन पनि सक्छिन्।

जुनसुकै प्रविधि पहिले परीक्षणको स्थितिमा पुगे पनि सबैभन्दा पहिले चौबीस साताभन्दा अगावै जन्मिएको शिशुमाथि परीक्षण हुने सम्भावना छ। त्यस्तो शिशुलाई परम्परागत उपचारमार्फत् जोगाउन सक्ने सक्ने सम्भावना कम हुन्थ्यो।

“मेरो विचारमा यो प्रविधिले यस क्षेत्रमा क्रान्तिकारी परिवर्तन ल्याउने छ। कृत्रिम साल र तदनुरूप विस्तारित तरिकाले चिकित्सकीय अभ्यासलाई बलियो बनाउनेछ”, माइकलिस्का भन्छन्।

“यसको अर्थ यसमा जोखिम छैन भन्ने होइन। यसको सुरक्षाबारे प्रारम्भिक परीक्षणकै क्रममा लेखाजोखा गरिनुपर्छ। मेरो विचारमा बाँच्ने सम्भावना अत्यन्तै कम भएका शिशुहरूमा यसको प्रारम्भिक परीक्षण गर्नु उपयुक्त हुन्छ। यो प्रविधिको प्रभाव र जोखिम निर्धारण गरिसकेपछि बल्ल समयअगावै जन्मिने अन्य शिशुहरूमा यसको विस्तार गर्न सकिन्छ।”

सफल भएको खण्डमा यी तीनवटै प्रविधि समयअगावै बच्चा जन्माउने स्थितिमा पुगेका मातापिताका निम्ति वरदान बन्न सक्छन्।