हरेक विहान म निस्किन्छु,
भनौँ म स्वयम् निकालिन्छु
कसैको लागि अक्सिजन बोकेर
भनौँ स्वयम् आफै बोकिएर हिँडिरहेकी मलाई
खिया लागेका भित्ताहरुको बीचमा
जीवनबीँजहरुले पर्खिरहेका हुन्छन्
अनन्त आकासले थिचेका रातहरु,
भवरात्रीले थिचेका निन्द्राहरु
निन्द्राले थिचेका अजागृत सपनाहरु
सपनाले थिचेका पैतालाहरु डोर्याउँदै
हर रात्रीमा म निस्किन्छु
भनौँ म स्वयम् निकालिन्छु
कसैको लागि अक्सिजन बोकेर
भनौँ स्वयम् आफै बोकिएर हिँडिरहेकी मलाई
आकास बोकेर बीच शहरमा ठिङ्ग उभिएको,
हस्पिटलका बेडहरुले पर्खिरहेका हुन्छन् ।
दौडिरहेको समयभन्दा तेज भाग्नु छ,
झरीभन्दा, शितभन्दा, वतासभन्दा, घामभन्दा
तिमी जे–जे देख्छौ त्यो भन्दा बढ्ता दौडिनु छ
मलाई तिम्रो शक्तिहिनताको बिल्ला नठाँटिन सक्छ
मलाई तिम्रो कायर शब्द बरदास्त नहुन सक्छ
मेरा खुट्टा बाउँडिन्छन्, श्वास फूल्छ सत्य हो
घाँटी सुक्छ, शरीर दुख्छ त्यो पनि सत्य हो
तर म स्वयम् कहिलै दुख्दिन, कहिलै दुखाउँदिन
हर दुखाइमा पनि म निस्किन्छु,
भनौँ म स्वयम् निकालिन्छु ।
कसैको लागि अक्सिजन बोकेर ।
भनौँ स्वयम् आफै बोकिएर हिँडिरहेकी मलाई ।
कसैको अत्यासलाग्दो जीन्दगीले पर्खिरहेको हुन्छ ।
म हरेक दिन, हरेक क्षण गुज्रिने गल्ली ।
बिहान हुन सक्छ, साँझ हुन सक्छ वा रात्री हुन सक्छ ।
छेवै लडियाको मकै मेरो नाकमै पोलिन्छ ।
सम्झिन्छु आमैले पस्किएको भातै छोडेर आएकी हुँ ।
मन्दिरमा बेजोडले भगवान पुकारीरहेका घन्टीहरु बज्छन् ।
सम्झिन्छु, यो छिमेकीको रात्रीकालिन पूजा हो ।
तर म त्यहीँ भोक छोडेर रात्रीलाई कुल्चिँदै ।
हर श्वासहरु गन्दै निस्किन्छु ।
भनौँ म स्वयम् निकालिन्छु ।
कसैको लागि अक्सिजन बोकेर ।
भनौँ स्वयम् आफै बोकिएर हिँडिरहेकी मलाई ।
ड्युटी खटाउने रजिष्ट्ररका पानाहरुले पर्खिरहेका हुन्छन् ।
अचेल कोही आएको छ दुस्मन बनेर ।
(थापा भेरी अस्पताल नेपालगन्जमा कार्यरत् नर्स हुनुहुन्छ)
